امام حسین علیه السلام (پیروزی یا شکست؟)

امام حسین علیه السلام  بیشتر چیز هایی را که انسان ها معمولا به زبان می آورند و در عمل عامل کم است را در وجود خود د اشت.

روح امام حسین اینقدر متعالی شده بود اینقدر پیشرفت داشت که به نقطه اوج خود رسیده بود .  یک مرد ، یک پدر، یک فرمانده که میدانست تا چند لحظه ی دیگر ناموسش به اسارت میرود ، پدری که قطعه قطعه شدن فرزندش را دیده بود  ، فرمانده ای که تمام اصحابش را از دست داده خودش به بالای سرشان رفته فرمانده ای که (هل من ناصر ) گفته انسانی که از فرط تشنگی و گرسنگی آسمان بر او تیره و تار شده و او همه اینها را از دست داده ولی یک چیز هنوز برای او مانده و آن روح بلند و آزاد حسین بن علی علیه السلام است که تا به حال شکست نخورده و شکست نمیخورد. هیچکس یک چنین فضائلی از انسانیت ندیده بجز کربلا و حادثه بزرگ و نهضت عظیم حسین بن علی علیه السلام را .

پس یک چنین حادثه ای باید زنده بماند ، باید باقی بماند ولی به صورتی که خود آن حادثه به وجود امده دنه آنطوری که خودمان میخواهیم . حادثه ای که در آن یک جمعیت هفتاد و دو نفری یک لاشگر عظیم سی هزار نفری را شکست دادند .

 پیروزی اینها را این مطلب اثبات میکند که با اینکه این جمعیت هفتاد و دو نفری میدانستند که کشته شدنشان قطعی و صد درصدی است هیچ یک از آنها به سپاه دشمن ملحق نشد ولی میبینیم که از آن سپاه سی هزار نفری که فکر میکردند پیروزیشان قطعی است یکی از سرداران سپاهش (حربن یزید ریاحی) به سپاه حسین بن علی میرود نه بی احساس با عشق و این دلیل روحی بود که اینها برده و آنها باخته اند.

عمرسعد هم با کارهایی که کرد نشان داد که شکست روحی سنگینی از ابا عبدالله خورده است

در آن زمان قبل از مبارزه یک نفر از این سپاه و نفر دیگر از آن سپاه با یکدیگر میجنگیدند و زور آزمایی میکردند تا قدرت سپاهشان را به رخ دشمن بکشند .

 در کربلا چند نفری که برای جنگ تن به تن آمده بودند اینقدر اصحاب حسین علیه السلام به آنها نیروی روحی دادند که عمر سعد گفت : جنگ تن به تن را دیگر تعطیل کنید.